เคยคิดไหมว่าเด็กที่ร้องไห้ดิ้นกับพื้นในห้างสรรพสินค้าจะกลายเป็นบทเรียนสำคัญในการเลี้ยงลูก?

เวลาเดินไปตลาด ห้างสรรพสินค้า หรือแม้กระทั่งร้านขายของจิปาถะใกล้บ้าน บางครั้งจะเห็นเด็กอ้อนให้พ่อแม่ซื้อขนมของเล่น มีบ้างที่ร้องไห้ หรือแม้แต่ลงไปชักดิ้นชักงอ แม่หวันเคยบอกกับตัวเองว่าถ้ามีลูก จะไม่ยอมให้ลูกเป็นแบบนั้นเด็ดขาด

แล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อไอหมอกอายุได้ 2 ขวบ ครอบครัวเราเดินทางไปท่องเที่ยวเกาะลังกาวี ประเทศมาเลเซียกันทั้งครอบครัว อากาศที่ลังกาวีร้อนอบอ้าว แต่ความสุขของครอบครัวทำให้ทุกอย่างดูสดชื่น ณ จุดท่องเที่ยวแห่งหนึ่งเราสามารถซื้ออาหารเลี้ยงปลาได้ ทุกคนสนุกกับการให้อาหารปลาตัวใหญ่ พอหมดถุงแรกก็ต่อกันถุงที่สอง พ่อแม่เห็นว่าสนุกกันพอสมควรแล้วจึงชวนกันเดินไปจุดอื่นต่อ แต่ไอหมอกยังอยากให้อาหารปลา ตอนแรกก็ขอร้อง ตามด้วยร้องไห้ และสุดท้ายจบที่ลงไปนอนดิ้นบนพื้น

เอาละ เวลาฝึกลูกตามในหนังสือมาแล้ว! นี่เป็นโอกาสทองของแม่! ในหนังสือบอกว่าเด็กมีสัญชาติญาณการเอาตัวรอดที่ดีมาก หากลูกร้องไห้จะเอาอะไรแล้วเราตามใจ เข้าไปโอ๋ เด็กจะทำเช่นนั้นซ้ำๆ เมื่อต้องการอีก

เราและสามีมองตากันแล้วตัดสินใจเดินออกห่างไป แต่ยังคงอยู่ในระยะสายตา ไม่แสดงท่าทีสนใจ คุยสรรพเพเหระกันไปเรื่อยเปื่อย นี่คือเคล็ดลับค่ะ เราไม่ได้หนีหายไปไหน ลูกยังมองเห็นเราได้ แต่ต้องไม่แสดงท่าทีกังวล ไม่สบายใจ ไม่หันไปมองจ้องลูกว่าเมื่อไหร่จะหยุดร้องไห้ ให้เวลาเขาได้เอาแต่ใจให้จบ และช่วงเวลาที่ดีที่สุดก็เกิดขึ้น ลูกร้องไห้ได้สักระยะก็ลุกขึ้นเดินมาหาพ่อแม่ แต่วันนั้นลูกได้แผลถลอกเลือดไหลจากการไถไปบนพื้น เราต่างก็อุ้มพาไปจุดปฐมพยาบาลเพื่อล้างแผลและติดพลาสเตอร์

จากวันนี้จนถึงวันนี้ผ่านไปสิบปีแล้ว ลูกไม่เคยแสดงพฤติกรรมเช่นนั้นอีกเลย

จากเหตุการณ์ในวันนั้น เราเรียนรู้ว่าการไม่ตามใจลูกในทุกเรื่องสามารถช่วยให้เขาเรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์และพฤติกรรมของตัวเองได้

คุณพ่อคุณแม่ท่านอื่นๆ คิดว่าวิธีการนี้ใช้กับที่บ้านได้ไหมคะ?